Her Yer Kerbela..

Her Yer Kerbela

Yeryüzünün dört bucağında mazlum kanının oluk oluk aktığı bir zamanda Kerbela'yı hatırlamanın vaktidir: Ben Kerbela'yım, Ali'nin gözyaşıyım, etiyim, kanıyım, canıyım Peygamber'in katında kim Ali'den daha değerli olabilir ki! Ben Ali'nin hüznüyüm, ben Hüseyin'im Şehitlerin efendisi Hamza'yım ben


Savaş alanına gönderilen Ali'nin kılıcıyım, Zülfikar'ım ben Hangi söz benden daha keskin olabilir ki! Ben Zeynep'in gönül sırrıyım Sakine'nin ruhuyum
Cebrail'in kanadıyım, Muhammed'in yetimiyim Beni O yetiştirmişti, kendisi de yetimdi, yetimlerin sığınağıydı Ben onun eviyim, onun soyu, onun kanıyım, Kerbela'yım ben Serden geçenlerin otağıyım, cesaret ve erdemin çadırıyım, bana gelin Çok inanmışın yolunu kesmiş, kılıcına çok mazlum kanı bulaşmış biriydi Hürr Düşman safından çekilip bana gelirken önce Eba Abdullah'la karşılaştı Harem çadırının önünde bekliyordu Ona selam vererek, 'ben günahkarım, yüzü karayım, yolunuzu kesen o suçlu kimseyim' diyerek af diledi Çocuklarım Hürr'ü görmüş, ürkmüşlerdi Bağışlanmak için yalvarıyordu Tövbe ediyor, dönüyordu Bana, dönüşünün kabul edilip edilmediğini sordu 'Neden olmasın' dedim, 'dönen, hiç işlememiş gibidir' Dünyalar onun oldu, sevindi, gönlü şenlendi 'Artık' dedi, 'kanımı sizinle, sizin yolunuzda akıtmam için bana izin verin Bana fırsat verin, kılıcım size kastedenlerin kanını döksün' Eba Abdullah, 'ey Hürr' diye seslendi, 'sen bizim konuğumuzsun, in atından, seni kabul edelim'
Kaynak Forum: İslami Forum [Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Bir keresinde Muaviye'ye şöyle bir

mektup yazmıştım: 'Seninle savaşmamam, görevimi hakkıyla yerine getirememe gibi bir kusurla karşı karşıya kalma kaygısındandır' Herkes sanıyordu ki korkuyorum, zalimlerle savaşmanın gerekli olmadığına inanıyorum Oysa Mekke'yi terk ederken bıraktığım yazılı notta şöyle demiştim: 'Bozgunculuk, azgınlık ve zulüm yapmak için Medine'den ayrılmamıştım ben Dedemin ümmetini düzeltmek, babamın yolunu diriltmek için kıyam ediyorum'

Zulme direnen kahramanlar nerede?
Müslim'in şehit olduğunu öğrendiğimde, 'acaba' dedim, 'adaletin yerle bir edildiğini görmüyor musunuz? Bütün bu bozgunculuğu ve onu yapanları görmüyor musunuz? Kimse zulme ve fesada karşı direnmiyor, görmüyor musunuz? Böylesi bir dünyada, müminlerin canını hiçe sayması gerekmiyor mu? Ben İmam Hüseyin'im, ödevim de budur, bu yüzden kıyam ediyorum Dünyanın zulüm kılıcıyla doğrandığı bir zamanda ölümü sonsuz mutluluğun kapısı biliyorum Zalimlerle ve zorbalarla birlikte yaşamaktansa ölmeyi seçiyorum' Bin kişilik bir süvari birliğinin gözetiminde beni Kufe'ye götürürlerken, onlara şöyle dedim: 'Allah'ın ilkelerini değiştirmeye kalkışan, inanmışların ortak malını bir kişinin tasarrufuna veren, sınırları çiğneyip tersyüz eden, Müslümanların kanını değersiz gören zalim bir sultanın yaptıklarını görür de sessiz kalırsanız, yarın onun yerine siz ateşe atılırsınız Bugün saltanat sürenler böyledirler İlahi sınırları hiçe sayıp çiğniyorlar Müslümanların beytü'l-malını yağmalıyorlar O halde sessiz kalmayın, onlar gibi olmayın

Dedemin ilkelerini uygulamak öncelikle bana düşer' Herkesi bir kan korkusu sarmıştı Yüreği ateşteki tencereden daha kızgın olanların öfkesi üstün geldi Şimr bunlardan biriydi, söz aldı, ayağa kalkıp şöyle dedi: 'Ey emir, o, kuşkusuz yanılıyor, Hüseyin artık senin avucundadır, şayet bu kargaşadan kurtulursa, seni asla yaşatmaz ve iş daha da zorlaşır Görmüyor musun, onun ne kadar çok yandaşı, babasının ne kadar çok bağlısı ve izleyeni var, ne kadar çok seviliyor, yarın buraya akın edecek ve dünyayı başına yıkacaklar' Ubeydullah'ın içinde uyuyan nefret ateşi harlandı, dalgınlıktan sıyrılır gibi toparlandı, kendine geldi ve, 'haklısın' dedi Şimr'e Sa'd'ın oğluna hiddetlenerek, 'bu adam neredeyse aklımızı karıştırıp bizi yanıltacak ve gafilce avlanmamıza neden olacaktı' Zaman yitirmeksizin bir mektup yazdı ona, 'seni oraya, bize öğüt veresin diye göndermedik, sen bir görevlisin, ne söyleniyorsa uyacak, ne emrediliyorsa yapacaksın

Sana neyi buyuruyorsam, sorgulamaksızın uygula, eğer buna uymayacaksan derhal görevini bırak ve kenara çekil' Şimr, mektubu alıp, Tasua gününün ikindi vakti Kerbela'ya ulaştı Hüseyin için en sıkıntılı gündü bu gün, kuşatma altındaydı Şimr, Sa'd'ın oğlu Ömer'e mektubu verdi 'Ben, Peygamber'in torunuyla savaşmayacağım, onun kanını dökmeyeceğim' diyeceğini sanıyordu, böylece boynunu vuracak ve yerine geçecekti Umduğu gibi olmadı Otuz bin kişilik ordu, Hüseyin'in çadırını çevreledi, taşkın bir sel gibi akmaya, kaynamaya başladı Atların ve insanların çığlıkları karıştı, çölde yankılandı Zeynep, çadırda, hasta olan Zeynelabidin'in başındaydı Hemen dışarı fırladı Düşman birlikleri çemberi daraltıyordu Hüseyin'in çadırına koştu, 'kalk kardeşim kalk' dedi, 'olanları görmüyor musun? Bak neler oluyor?' Hüseyin, 'sakin ol' dedi, 'şimdi dedemle konuşuyorum

Bana, Hüseyin'im diyor,

yakında bana geleceksin, cennette birlikte olacağız, ayrılık sona eriyor' Zeynep çadırın perdesini araladı, gözü dönmüş düşmanın çığlıklarını dinledi, gökyüzüne baktı Yıldızlar kayıyor, yanıp sönüyor, kızıl bir gökkuşağı beliriyordu Hiçbir şey, Aşura gecesi kadar Zeynep'e zor gelmemişti Çadırına döndü Silahların hazırlanması gerekiyordu Ebuzer'in azatlısı Cevn yan çadırda silah hazırlığı yapıyordu Hüseyin, 'bu gece çadırlarınızı birbirine yaklaştırın' demişti Zeynelabidin'in hasta yattığı, Zeynep'in başında iyileşmesini beklediği o gece, yan çadırda Hüseyin, Cevn'in yardımıyla kılıcını biliyor ve şöyle diyordu: 'Ey zaman! Ne kadar zalimsin! İnsandan dostlarını alırsın! Evet böylesin Ama hiçbir şey senin elinde değildir Biz, O'nun buyruğuna baş eğmişiz' Zeynep hıçkırıklarını içine gömüyor, Zeynelabidin'le birlikte soluğunu tutmuş Hüseyin'i dinliyordu Nihayet kendini tutamadı, yeğeniyle birlikte hıçkırıklarını bıraktı, 'n'olurdu böyle bir günü görmeseydim! Allah'ım, canımı alsaydın da böylesi bir acıya tanıklık etmeseydim!' diye yakararak Hüseyin'in çadırına gitti Başını göğsüne yasladı